دوشنبه شب، ارکستر سنفونیک ونکوور در تالار سنتنیال نورت ونکوور کنسرت داشت. دومین بار بود که کار یک بانوی رهبر را می‌دیدم: خانم تانیا میلر، رهبر دائم ارکستر سنفونیک ویکتوریا، که به عنوان رهبر مهمان به شهر ما آمده بود. بار اول سال 1356 بود که ارکستر سنفونیک مسکو در تالار رودکی تهران برنامه داشت، و رهبری آن برعهده بانویی روسی بود، و خوب به خاطر دارم که سنفونی ششم چایکوفسکی را اجرا کرد، و مطابق معمول همه اجراهای زنده این سنفونی، کسی نتوانست از کف‌زدن در انتهای موومان سوم خودداری کند. بگذریماما از این برنامه بگویم. وه که این خانم میلر ریزنقش، چه صدایی از این ارکستر بیرون می‌کشید! به‌راستی که با بهترین رهبرهای معاصر برابری می‌کرد
در شروع، رقصهای گالانتای زولتان کودای اجرا شد، و در ادامه کنسرتو پیانوی نمره یک شوستاکوویچ با تکنوازی خانم جنیفر لیم به اجرا درآمد. این قسمت برنامه در مجموع حدیثی تازه نداشت
اما در قسمت دوم، نخستین اجرای جهانی قطعه "تندتر" اثردارن فونگ آغازگر برنامه بود. این قطعه، یکی از چندین قطعه سه دقیقه‌ای است که برای المپیک زمستانی 2010 ونکوور به آهنگسازان کانادایی سفارش داده شده، و بسیار زیبا بود
در ادامه سنفونی نمره 4 چایکوفسکی، به برنامه شوری دیگر داد. به راستی که کار تانیا میلر و ارکستر سنفونیک ونکوور در این قسمت با بهترین اجراهایی که در سی سال اخیر بر صفحه و نوار و سی دی شنیده‌ام برابر بود، سهل است، بعضی سکانسها از قبیل بازگشت تم اصلی موومان اول در میانه موومان آخر، دقیق‌تر و زیباتر از همه سایر اجراها از کار درآمد. این همان سنفونی است که در اوج ناکامیهای آهنگساز پس از ازدواج تصنیف شد، و به نادژدا فون مک که حامی و مشوق او بود اهدا شد. چایکوفسکی در این سنفونی مانند بتهوون در سنفونی پنجم، به مبارزه با سرنوشت می‌پردازد، ولی بر خلاف بتهوون که تقدیر را مقهور می‌کند، مبارزه چایکوفسکی درسنفونیهای پنجم و ششم هم ادامه می‌یابد تا به شکست او در خودکشی سال 1893 ختم شود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر